کد مطلب:19019 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اثرات فوق العاده مثبت ايمان به رستاخيز چيست؟

«مراقبه و محاسبه»، دو عامل مهم تربيت است، يك معني مراقبه اين است كه انسان بداند كسي مراقب اوست و در همه حال، احوال او را زير نظر دارد، و از آن بالاتر اينكه اسرار درون او نيز در برابر وي آشكار است.



توجه به اين حقيقت انسان را در يك حالت بيدارباش دائم نگه مي​دارد و توجه به «محاسبه» و اينكه تمامي اعمال او از كوچك و بزرگ و نيك و بد حسابرسي مي​شود، و پاسخ عادلانه​اي به هر كدام داده خواهد شد، سبب مي​شود كه انسان خود را در انجام كارها آزاد مطلق نبيند، و هيچ كاري را ساده و كوچك نشمرد، و به همان اندازه كه نيروي مراقبت و حسابرسي دقيق است، او هم در انجام كارها دقيق و سختگير باشد.



امروز در بعضي از كشورها جاده​هاي بياباني و حركت اتومبليها در آن، با دوربينهاي مخفي كنترل مي​شود، و پليسهاي راهنمائي كه در مركز خود نشسته​اند با دقت مراقب آنها هستند، و اتومبيلهاي متخلّف را از طريق تماس (وسيله بي​سيم) با مأموران گشتي، يا دروازه​ها، متوقّف ساخته، جريمه مي​كنند.



توجه به اين مراقبت و آن جريمه سبب مي​شود كه نظم خاصي بر جاده​ها حتي در بيابانها حكمفرما گردد.



جائي كه مراقبت انسان جائز الخطا و حسابرسي او چنين اثري داشته باشد، ايمان به مراقبت دائم خداوندي كه از اسرار درون و برون آگاه است، و ايمان به دادگاه عدلي كه «مثقال ذرّه» نيز در آن مورد محاسبه قرار مي​گيرد، و هيچ تخلّف و توصيه‎اي در آن راه ندارد، عمق تأثيرش در انسان ناگفته پيدا است.



روشن است اين مطلب تدريجاً از صورت فعل به عادت، و از عادت تبديل به ملكه مي​شود، و حقيقتي كه نامش «وجدان اخلاقي» و «تقواي الهي» است در انسان با ايمان راسخ مي​گردد.



از سوي ديگر ايمان به چنين دادگاهي روح ايثار و فداكاري را در انسان زنده مي​كند، زيرا به حكم «ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَما عِنْدَاللهِ باقٍ» نحل/96 [آنچه نزد شما است فاني مي‎شود و آنچه نزد خداست باقي مي‎ماند] زندگي اين دنيا يك زندگي گذرا و ناپايدار است، در حالي كه آنچه براي آن جهان ذخيره شود پايدار و جاويدان خواهد ماند، كدام عاقل است كه در معامله «متاع قليل» به «مواهب كثير» بلكه بي​پايان، ترديد به خود راه دهد؟ اينجاست كه ايمان به معاد مي​تواند سرچشمه انواع اتفاقها و گذشتها و ايثارها گردد.



از سوي سوم اين ايمان به انسان روح شجاعت و شهامت و صبر و استقامت مي​بخشد، كسي از مرگ مي​ترسد كه «اِنْ هِيَ اِلّا حياتُنا الدُّنْيا» [چيزي جز زندگي اين دنيا در كار نيست] مي​گويد، اما آن كس كه معتقد است «اِنَّ الدّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ» [زندگي حقيقي تنها در سراي ديگر است] عنكبوت/64 چه ترسي از مرگ دارد؟!



آن كس كه شهادت در راه خدا را دريچه​اي براي راه يافتن به جوار رحمت حق، و رسيدن به مقام قرب او، و مواهب توصيف ناشندني بهشت مي​داند، چگونه ممكن است از بذل جان و مال در راه او دريغ داشته باشد، و يا از انبوه لشكر دشمن بهراسد؟!



كوتاه سخن اينكه هر قدر درباره اين رابطه و پيوند (رابطه ايمان به معاد و تربيت انسان) بيشتر بينديشيم به اهميت آن بيشتر واقف مي​شويم، و اصولاً تكيه قرآن روي اين مسأله در آيات بي​شمار به خاطر همين مطلب است.

---

پيام قرآن ج 5


ايت الله مكارم شيرازي و ساير همكاران